Tresnaku Ora Mung Janji
Sejatine aaku paling ora seneng kuliyah ing dina Setu. Apa maneh mata
kuliyahe mbaleni merga semesther kepungkur durung lulus. Tambah nyebelake
maneh yen ketemu dhosen sing paling killer…. wah dadi boring,
jenuh, ngantuk campur isin merga dadi sakelas karo mahasiswa semsether
ngisorku. Sejatine aku pengin kuliyah ing Jurusan Politik nanging dening
almarhum bapak ora kepareng. Bapak ngersakake aku kuliyah ing Jurusan
Pendidikan Bahasa Indonesia. Wiwitan kuliyah rada sebel nanging suwe-suwe dadi
seneng lan tambah mongkog merga nyawijine Jurusan Basa Jawa dadi Jurusan Pendidikan
Bahasa, Sastra Indonesia dan Daerah. Sanajan sok-sok diece dening jurusan
liyane nanging aku sakanca kudu bisa mbuktekake yen Jurusan PBSID ora kalah
unggul.
Anggonku kuliyah rada nglokro nalika ditinggal seda bapak. Nanging ibu
malah duka lan muwun. Adhuh, aku paling ora kuwat ngrungokake yen ibu lagi
muwun. Sejatine aku mesakake ibu anggone ngragadi wong loro aku karo adhiku
sing kuliyah bareng.
“Pri, Pensiune bapak lan gajine ibu Insya Allah isih cukup yen mung kanggo
ngragadi kuliyahmu karo adhimu!” ngendikane ibu karo rada muwun.
“Inggih, kula ndherek kersanipun ibu,” sumaurku lirih.
“Kowe kudu ngerti, bapakmu biyen pengin kowe dadi guru sing bisa digugu lan
ditiru, aja mbok gelakake almarhum bapak ya ngger!”
“Inggih Bu”.
Jam telu kuliyah Basa Sanksekerta rampung. Sejatine aku pengin enggal bali.
Ibu wis ngendika yen dina iki adhiku Dani arep menyang omahe mbakyuku Annisa
ing Jogja. Dadine ibu neng dalem dhewekan. Nanging mau esuk Pak Daryanto
pembimbing skripsiku ngendika yen sore iki bubar kuliyah aku didhawuhi ora
mulih dhisik. Perasaanku dina Kemis wingi wis bubar konsultasi Bab V lan minggu
ngarep aku didhawuhi ujian. Ana wigati apa maneh ya? Durung rampung anggonku
nebak-nebak swarane Pak Daryanto keprungu saka njero kantor Dosen.
“Pri, mlebuwa kene!”
“Inggih Pak”.
Amarga tak anggep kaya dene bapakku dhewe lan saben dina mlebu metu
ruwangane Pak Daryanto, dadi wis ora ana rasa rikuh pakewuh langsung mlebu
ngono wae. Wah rada dheg atiku sebab ing ruwangan iku jebule wis ana piyayi
putri sing pinarak. Pakulitane kuning nemu giring, irunge, mripate, awake, wah
pancen sempurna tenan. Katone dudu sembarang wanita. Pejabat, dhokter, garwane
pejabat…. ah mbuh, batinku penasaran.
“Hey Pri!…. aja ngadeg kaya reca gladhag wae. Kene lungguh….!” swarane pak
Dar mbubarake lamunanku.
“O…. nggih pak…” ucapku karo lungguh ing kursi sisihe wanita sing tak
anggep sampurna iki.
“Pri, langsung wae ya, kowe tak celuk mrene iki jalaran ana wigati”,
ngendikane Pak Dar katon serius karo nawani rokok filter marang aku. Wis ora
aneh aku diparingi rokok karo Pak Daryanto. Padha “ahli hisap”, ngendikane
wektu ketemu pisanan ing kantin kampus.
“Wonten wigatos punapa kok kados wigatos sanget, perkawis ujian skripsi
kula nggih?” pitakonku karo nyedot rokok sing diparingake mau.
“Ngene, sadurunge aku ngomong akeh, tepungke dhisik, iki Bu Heni mahasiswaku
transfer ing kampus ngisor”.
Dosen lan mahasiswa ing kampusku yen nyebut sawijining universitas swasta
ing bidhange padha karo kampusku kanthi sebutan kampus ngisor, amarga kampusku
ing ndhuwur gunung lan sing swasta ana ngisor. Rata-rata para dhosenku uga
mulang ing universitas swasta kasebut.
“Tepungake dhik Pri, aku Heni mahasiswane Pak Daryanto ing kampus ngisor,”
wanita mau miwiti tetepungan karo ngulungake tangane ngejak salaman. Wadhuh
tenan ta, jan sampurna tenan wanita iki. Swarane uga enak dirungokake.
“Kula Samhudi Priyambodo, Pri ngaten kemawon menawi nimbali kula.
Lajeng kersanipun napa bu?” semaurku karo nyalami tangane wanita mau.
“Pri, minggu ngarep kowe wis ujian skripsi ta?”
“Inggih, kersanipun?”
“Ngene dhik Pri, aku arep nyuwun tulung sliramu”, ngendika Bu Heni karo
ngetokake stopmap saka tase.
“Iya Pri, sejatine Bu Heni iki uga lagi arep nggarap skripsi sing njupuk
tema padha karo kowe”.
“Aku arep nyuwun tulung kira-kira sliramu bisa ngewangi aku nggarap
skripsiku ora?” celathune bu Heni karo menehakei isi stopmap marang aku.
“Wah, kula napa saged?”
“Ora nggawekake Pri, ning ngrewangi. Ya mesthi ana gantine, piye?”
ngendikane pak Daryanto karo tata-tata buku katone arep kondur.
“Nggih, kula pikir-pikir rumiyin nggih Bu?”
“Ya dhik, kira-kira isa orane aku dikabari ya?”
“Inggih, kinten-kinten mangke bubar ujian skripsi kula kabari”.
“Aku wenehana nomer telpunmu,” bu Heni mungkasi obrolan sore iku.
Hey Pri aja ngadeg kaya reca gladhag wae,
kene lungguh, swarane pak Dar mbubarake lamunanku
Dina Senen jam setengah papat swara telpun mecah sepining omah sing isine
mung aku karo ibu. Ibu sing lagi mriksani TV langsung jumeneng ngangkat telpun.
Pancen yen lagi dolanan komputer aku wis lali apa-apa, apamaneh mung saperlu
ngangkat telpun.
“Pri, kanggo kowe saka Heni,” ngendikane ibu karo ngulungake telpun.
“Nggih, matur nuwun. Hallo, bu Heni nggih?”
“Iya dhik, aku nunggu jawabanmu, isa ora?”
“Insya Allah, mangke kula cobi. Bibar revisi nggih?”
“Ya mesthi ta dhik, rampungna dhisik skripsimu.”
“Insya Allah, wulan ngajeng mangke kula telpun panjenengan.”
“Iya dhik tak tunggu, ora usah kuwatir masalah gantine alias honore he…he…
he….”, ngendikane bu Heni karo rada ngejak guyon.
“Masalah niku kula ndherek, ingkang baken kula saged.”
Ujian skripsi lan revisi-revisine wis rampung. Aku langsung ndhaftar
wisudha kanggo wulan September iki. Lega rasane, ibu uga wis lega penggalihe
amarga putrane wis rampung anggone kuliyah. Sejatine ora pengin nelpun Bu Heni
dhisik jalaran pengin ngleremake pikir. Minggu esuk iki rasane balung kaya
dilolosi, amarga jurusanku uga nganakake perpisahan nganti wengi. Swara
telpun mecah sepining omah. Ibu sing ngasta ing kantor pemerintah wis tindak
mau esuk dene adhiku kuliyah esuk, dadi aku dhewekan neng ngomah. Rasane
aras-arasen ngangkat telpun nanging gelem ora gelem kudu dak angkat.
“Hallo, sinten nggih?” pitakonku kanthi aras-arasen.
“Aku Heni dhik Pri.”
“Inggih, pripun bu?”
“Selamat ya dhik wis wisudha, kapan syukurane?” semaure bu Heni sinambi
guyon.
“Nggih, matur nuwun, kapan-kapan nggih bu, dereng wonten arta.”
“Piye dhik pesenanku, njur miwiti kapan?”
“Senin nggih bu, mangke kepanggih wonten kampus mawon.”
“Tenan ya dhik, jam pira?”
“Nggih, setengah sanga nggih.”
***
Wis rong sasi iki aku ngrewangi Bu Heni. Suwe-suwe dak rasakake ana sing
ora beres karo Bu Heni. Sering telpun, methuk ngajak mlaku-mlaku lan mangan ing
cafe. Suwe-suwe aku ngerti sapa sejatine bu Heni. Dheweke jebul wanita karier
minangka direktur sawijining penerbitan ing kutha kang gedhe iki. Perusahaan
percetakan iku duweke garwane sing wis seda amarga gerah jantung. Putrane siji
lanang lagi umur 5 taun, sekolah ing TK. Amarga wis akrab dheweke ora gelem
diceluk bu. Umure pada karo umure mbakyuku 29 taun, mula aku tetep nyeluk mbak.
Malem Senin iki aku kepeksa nglembur nganti rada wengi ing omahe mbak Heni
sing gedhe kaya ing sinetron. Aku kepeksa ngapusi ibu yen arep turu ning kampus
kaya biyen nalika isih aktif dadi pengurus HIMA. Mbak Heni mulih kantor gasik
ora kaya adat saben, bakda Maghrib nembe tekan ngomah, terus aku pamitan mulih.
Nanging dina iki ora, aku ora kena bali jare kudu rampung bengi iki. Sesuk arep
konsultasi bab IV sing pungkasan. Ya wis ora ana rasa cubriya apa-apa. Panganan,
jajanan, teh anget lan minuman sing kanggo macu stamina uga ana, kari milih.
Suwe-suwe aku cubriya, anggonku ngetik ing ruwang tengah didhawuhi pindah ing
ruwang kerja pribadine. Alesane jare yen ngantuk wis ana kasure. Aku trima
manut ora kakehan protes. Mripat rasane wis kari limang watt, pengin turu
dhisik nanging anggonku ngetik wis kari sithik… nanggung batinku. Rokok filter
dak sumed lan nyeruput teh anget kanggo ngilangi ngantuk. Setengahe ngeluk
geger, saiba kagetku nalika ana tangan alus nyekel pundakku.
“Ngantuk dhik?” swara alus keprungu ing kupingku. Tanpa mengo aku ngerti
yen swara iki swarane mbak Heni. Aku saderma manthuk karo nyoba ngeculake
tangane sing neng pundakku.
“Ora papa dhik, dak pijeti,” swara iki tambah dicedhake ing kupingku.
Akhire aku muter awakku dadi adu arep karo dheweke. Wah jan sempurna tenan
wanita iki. Nganggo daster putih tipis lan rambut dawane dikuncir mendhuwur.
Akhire tangan alus duweke wanita kang dak anggep sempurna iku dak cekel.
***
Selasa esuk iki bubar adus aku langsung ngeterake Heni menyang kampus. Apa
kang dak lakoni mau bengi karo Heni minangka bukti katresnan kang bakal ora
bisa dak lalekake. Sejatine aku wis nerak janji sing nate dak ucapake marang
ibuku. “Nyuwun pangapunten bu, kula sampun mblenjani kapitadosan panjenengan.”
Nanging aku bakal mbales katresnan kang wis diwenehake Heni. Sanajan wis
nyambut gawe kanthi gaji lan lumayan minangka staf ing perusahaan percetakan
duweke Heni, nanging aku durung wani nepungake dheweke marang Ibu. Aku janji
yen dheweke bubar wisudha aku bakal matur Ibu. Heni manthuk. Dheweke ngaras
pipiku karo mesem kebak katresnan. (Cuthel)