blog ini aku buat sebagai diary ku... krn blm byk org yang tau blog ku ini kecuali pak nen...hehehe..... ^_^ aku bisa nulis semua uneg-uneg yang aku rasa ke blog ini... siapa tau, klo udh banyak bisa aku bikin novel.hehehehe...:)
Pengikut
Sabtu, 31 Maret 2012
malam ini aku kaya orang dusun yg baru liat kota, sama rasanya waktu pertama aku nulis blog.... rasanya berbunga bunga... bisa punya blog, pdhal aku trmasuk org yg gaptek. bisa di bilang kalo aku ini on-line cm buka facebook dan twitter...gak sempat memanffatkan sesuatu yg bisa menghasilkan uang. aku pikir, dengan menyalurkan hobiku ini, aku bisa nulis dan ngeluarin isi hati ke blog,
mungkin saat ini, aku masih blm bs melupakan mu..... sungguh sangat sakit apabila aku mengingatmu, yg meninggalkanku tnp sebab.... entah apa yg hrs aku lakukan.... hingga kini, aku belum tau apa yg sedang melandaku, akankah aku harus menunggumu, atau aku harus menjauh darimu....
km pikir km siapa, ninggalin aku dh luka d hati?? km siapaa???!!! yg aku tau, novri yg dulu bukan spt ini...
Leburing katresnan
Sumilir angin kang nyilakake
rambutku
Nyigrak sesawanganku kang
samar
Mripat dakeremake…
Aku unjal ambegan dawa…
Dak rasa… kumlebat laraning
ati
Saya suwe saya lebur…
Pranyata, sasuwene iki
Pancen wus sirna tresnaku marang
dheweke
Tresna sing kumanthil 3 taun
Bisa sirna mung perkara
sepele
Perkara sepele nanging
nyata?
Puspita Apriliani
Surabaya, 11 maret 2012
galau
Titel
wanci kang dawa anggone nggolek ilmu
seprana seprene mung ngalor ngidul
durung genah anggone netepi ati
pranyata, pancen mangkono kuwi…
lakuning urip kang samsaya nganggrah
pontang panting anggone angayahi
mung nggolek titel SPD
mati urip kudu dilakoni
udan , panas….
Brayan urip marang kanca
Susah seneng, dilakoni bareng
Kanthi wektu kang wis katetepake
Titel SPD ing mburi jeneng
Puspita Apriliani
Surabaya, 14 maret 2012
sawijining dina
ilang
Kaendahan urip kang wus sirna
Mung susah sing tak rasa
Tresnaning ati sing ajur kumur-kumur
Saklebatan isih krasa lara
Sesambungan kang endah
Saiki mung dadi awang-awang
Pranyata ora ono maneh sing bisa gawe bungahing ati
Rikala semana, pancen aku tresna marang sliramu
Nanging, ora kanggo saiki
Kadung gela marang lakumu kang gawe cidraning ati iki
Sopo kowe?
Kok wani-wanine mbubarake sesambungan iki?
Langganan:
Postingan (Atom)